Veel geblaat op Wilcox Pass

Hello again,

Zoals beloofd zijn we vandaag naar Wilcox Pass gegaan. En daar hebben we absoluut geen spijt van gekregen, integendeel, het was een toptoptopdag. Omdat we er zeker van wilden zijn dat we ons huisje konden parkeren op de vrij kleine parking, gingen we al erg vroeg van huis. Om kwart voor 7 waren we al op weg. En 180km voor de boeg. Toen we opstonden was het al onbewolkt en de zon was net op, het was nog een beetje roze in de verte. Onderweg even gestopt voor een zwarte beer die langs de weg liep te scharrelen, maar omdat we nr 3 in de wachtrij waren konden we geen plaatjes schieten. Ook nog een Wapitivrouwtje gezien en genoten van de mooie vergezichten die steeds beter werden naarmate we het Columbia Icefield gebied naderden. Er zijn daar heel veel bergen, met sneeuw en gletsjers, een werkelijk oogverblindend tafereel. En omdat het vandaag zo zonnig was, was alles nog mooier dan gisteren met al die wolken.

Om half 10 arriveerden we eindelijk bij de parkeerplaats en gelukkig konden we totootje makkelijk stallen langs de kant van de weg, dicht bij de uitgang. Geen verboden wandelingen hier, dat hadden we gisteren ff gecheckt natuurlijk! Tijd voor de koffie! Om 10.30 was het dan vertrektijd en begonnen we aan de klim naar boven. Het hoogteverschil van de hele wandeling is slechts 330 meter en begint al lekker hoog: op 2040 meter, bijna al boven de boomgrens. We kwamen dan ook al snel uit de bomen en konden de omringende bergen met gletsjers al zien. Alle inspanning om zo hoog te komen ben je snel vergeten. Aan de overkant van de snelweg waar Wilcox Pass begint, ligt de Athabasca Glacier, die zie je bijna continu, evenals Snow Dome mountain en Mount Athabasca. Een prachtige omgeving. Het pad verliep licht stijgend door de tundra, dus geen bomen meer en ook geen schaduw. Het was zeer zonnig en warm. Af en toe een lekker briesje.

Aangekomen bij de Pass zagen we Bighorn Sheep in de verte. Zes jaar geleden zijn we hier ook geweest en ook toen hebben we de schapen gezien. Ze waren nu heel erg dichtbij en Leen heeft positie ingenomen op een richeltje om de kudde te bewonderen. Het waren er een stuk of 20. Na een hele poos poseren kwam de kudde in beweging en Leen werd bijna overlopen door de hoofdram, die kwam recht op hem af. Maar hij ging gelukkig langs hem heen en stormde met de rest van de kudde het pad over. En wie zat daar? Ikke!!! Ik had ze aan zien komen en was gaan zitten om ze niet af te schrikken. Blijkbaar zat ik op de route, want de ram liep op 1 meter langs me en ik heb recht in zijn ogen gekeken. Zo dichtbij en zo ontzettend gaaf. De hele kudde kwam langs en verschanste zich op een rots, iets naast het pad. Heel erg schuw zijn ze dus niet. Hordes mensen hebben ze aanschouwd en ze gaan gewoon door met eten, eten, beetje knokken, beetje liggen en nog meer schaapachtig gedoe.

Met moeite zijn wij weer verder gelopen, hoewel we al boven waren in principe. Je kan nog vrij ver rondhangen op een grote vlakte, wat heuveltjes beklimmen en nog meer genieten van het uitzicht. Mooier kan het bijna niet. Op de terugweg liepen de Bighornsheep inmiddels gewoon brutaal op het pad en kruisten van links naar rechts tussen de wandelaars door. De camera’s hebben niet stilgestaan. Om half 4 waren we weer terug in de camper voor een welverdiend kopje koffie (echt zo luxe met zo’n camper). Uurtje later hebben we onze biezen gepakt en begonnen aan de 180 km lange reis naar Banff. Bij Peyto Lake even een dinerstop gemaakt en snel nog wat plaatjes geschoten van dit prachtige blauwe meer. De Icefield Parkway is hier prachtig, je kan meerdere blauwe meren bewonderen en de bergen zijn gigantisch imposant. De komende 10 dagen verblijven we op een camping in Banff, onze uitvalsbasis voor prachtige wandelingen.

Morgenochtend gaan we wandelen met een gids. We doen ook al zo’n topwandeling: De Iceline. Hebben we nog nooit gedaan, simpelweg omdat het startpunt moeilijk bereikbaar is voor grote campers. Gids Nadine neemt ons mee in haar auto. Met haar man Joel hebben we al 2 keer in de winter gesnowshoed, maar aangezien hij de hele zomer al volgeboekt is gaan we met zijn vrouw. Het belooft weer een vermoeiende dag te worden, de hike is wel 17km lang (da’s dus echt heeeel lang) en het wordt weer lekker warm. Om 8.30 hebben we afgesproken bij Lake Louise. Binnenkort kunnen jullie lezen hoe dat allemaal gegaan is. Overigens is er op de camping in Banff geen Wifi, dus wanneer de verhaaltjes zichtbaar worden……..? Just wait and see.

Tot de volgende keer,
Schaap 1 en 2

Voor iedereen die meeleest en een berichtje heeft achtergelaten:HARTELIJK DANK: ik kan iedereen helaas niet persoonlijk te woord staan, de dagen zijn hier al zeer gevuld met wandelen enzo, verhaaltjes schrijven en foto's uitzoeken. Ben blij als ik voor middernacht het bed in kan duiken, Maar alle reacties zijn zeer welkom, dus bllijf lekker reageren, wordt allemaal gelezen.