Dag lieve lezers,

Vandaag wilden we het wat rustig aandoen na de zware snowshoedag van gisteren. Is uiteindelijk niet gelukt. Omdat het zulk mooi weer was wilden we niet op de bank hangen maar lekker naar buiten. Volgens gids Eric moesten we echt een keer “The Chief” gaan beklimmen, zou makkelijk zijn, leuk voor een middagje of zo. The Chief is een gigantisch brok graniet, de Stawamus Chief, die ligt langs de weg van Vancouver naar Squamish. Er zijn 3 pieken waar je naartoe kan klimmen. Hoogteverschil: “slechts” 660 metertjes, best veel, maar je moet toch wat als je hier bent. En iedereen doet The Chief, soort familie-uitje. Na de ochtendkoffie reden we naar Shannon Falls, het beginpunt van de klimpartij. Even een blik geworpen op de mooie waterval en daarna het bos in. De weg naar boven bestaat uit heeeeeel veel trappen, van steen en hout en is best steil. In 2,5 km stijg je 660 meter! Da’s dus heel heftig. Op een gegeven moment konden we kiezen voor piek 1, 2 of 3. De tweede was maar 50 meter hoger, daar gingen we voor. Overigens stond er aan het begin van de wandeling een waarschuwingsbord: This is not a walk in the Park!! Oftewel; er zijn hier veel ongelukken gebeurd omdat het steil is, op sommige plekken loop je langs een afgrond, je moet je omhoog hijsen aan een kabel, klimmen op een hoge ladder en niet op slippers lopen. Pffffff, leek wat overdreven, maar achteraf kunnen we dit volmondig beamen: het was best heel eng. Maar omdat het goed is afgelopen toch een verhaaltje.

Afijn, we kozen voor piek nr. 2; hoger, dus mooier uitzicht. Achteraf hadden we gewoon niet de gulden middenweg moeten nemen maar voor 1 moeten gaan, net als de families met kinderen en honden en sneakers. De weg was zoals gezegd steil en aan het eind kwam de klapper: langs de rots jezelf omhoog trekken aan een stalen ketting, je door een smalle spleet wurmen omhoog, een steile trap opklimmen en op handen en voeten naar de top kruipen. Tjeempie, waar waren we aan begonnen? Maar terug kon niet toen we eenmaal aan die kettingen bungelden. Eenmaal boven waren we niet echt gerust op de terugweg. Toch genoten we van het prachtige uitzicht. We zagen ook heel veel mensen staan op piek nr. 1 en wensten dat we ook daar naar toe waren gegaan. Maar ja, kon niet meer, de 3 pieken zijn niet met elkaar verbonden. Je kan wel van 2 naar 3 lopen (klimmen), maar we hoorden dat de afdaling daar nog spannender was, dus helaas moesten we via dezelfde weg terug. Gelukkig ging het naar beneden makkelijker met de kettingen, we hebben een heel stuk zelfs achterwaarts afgedaald aan de ketting. Frustrerend was wel dat er aardig wat jongelui heel vrolijk en vlot naar boven klauterden en fris en fruitig rondhuppelden, terwijl wij hijgend en puffend en met angstzweet probeerden te genieten. Maar we hebben het toch volbracht, zonder ongelukken kwamen we veilig beneden. Hoera, weer een avontuur en weer wat grenzen verlegd. Wat zijn we toch stoer. Ik denk dat Eric er even bij had moeten zeggen dat we piek 1 moesten nemen……….

We hebben onszelf vandaag beloond met appeltaart, we vonden dat we dat wel verdiend hadden. Trouwens ons eerste lekkers bij de koffie hier, er is hier niet veel te krijgen, behalve Muffins. Vanavond 2 wassen gedraaid en al het zweet van de laatste dagen weggewassen zodat we vrijdag weer fris aan een nieuw avontuur kunnen beginnen. En morgen? Echt een rustdag (denk ik), waarschijnlijk gaat het regenen en we willen even onze batterijen opladen, want die zijn na de avonturen van de afgelopen 2 dagen ver leeggeraakt.

Tot laters,
Chief 1 en 2