Cerise Creek en Anniversary Glacier

Hi there,

Vandaag was onze eerste, van totaal 3, snowshoe-excursies met een gids van Whistler Alpine Guides. Voor dag en dauw waren we al opgestaan, niet omdat we bang waren om te laat te komen, maar omdat de jetlag niet weg wil gaan. Uiteindelijk reden we om 7 uur, toen het net licht begon te worden, naar Whistler. Daar moesten we om 8 uur de gids oppikken op het Guides-kantoortje. We maakten kennis met ons slachtoffer, gids Eric. Natuurlijk moesten we eerst weer een Waiver tekenen, dus als er iets gebeurt zijn zij niet aansprakelijk. Vervolgens werden de lawine spullen uitgereikt; een schep, een probe en een lawinepieper. Uitleg volgt later. We reden weer de lange weg naar Pemberton en over de Duffy Lake Road, net iets verder dan de parkeerplaats van Joffre Lakes. Gelukkig deze keer geen strooiwagens, pffff mazzel (Saskia bedankt voor het regelen). De spullen werden uitgepakt en we kregen uitleg over het lawinemateriaal. De schep spreekt voor zich, de probe gebruik je als je in de buurt bent van een persoon die onder de sneeuw ligt. Het is een lange dunne stok (in 4 delen opvouwbaar) en daar duw je mee door de sneeuw en als je iets vindt wat veert, dan is dat je slachtoffer. Raak je een steen of de grond, dan hoor je een tik en het veert niet zo mee natuurlijk. Simpel toch? Hoe weet je nu waar je slachtoffer is? Met de lawinepieper natuurlijk. Deze zet je aan (voordat je onder de sneeuw komt) en dan zendt hij een signaal uit. Als je iemand moet zoeken onder de sneeuw, dan zet je de pieper op “zoeken” en niet op “zenden” en die geeft dan de afstand aan tot de volgende pieper. Als je er dichtbij bent gaan er steeds meer lampjes branden/ of harder piepen en de afstand wordt steeds minder (die zie je op een display). Eenmaal boven de pieper die je zoekt, pak je de probe en ga je voorzichtig in de sneeuw porren. Als het veert ga je graven. Graag binnen 8 minuten, anders heeft het geen zin meer. Zo, nu kunnen jullie dus ook iemand opsporen die onder de sneeuw ligt! Wederom weer een leerzaam verslag en komt hopelijk nooit van pas.

Rond 10 uur waren we eindelijk onderweg, de snowshoes waren op onze rugzakken gegespt, die hadden we voorlopig nog niet nodig. Overigens lag er meteen al sneeuw, maar Eric wilde eerst zonder proberen. De sneeuw was hard en met bergschoenen zakten we er niet doorheen. Het loopt dan sneller en kost minder energie dan met die grote flappers eronder. Al vrij snel kwamen we bij een snelstromend breed beekje. Om aan de andere kant te komen moesten we flink klimmen en klauteren. Er lag een boomstam en er hing een uitnodigende kabel. Boomstam was beetje glad en net te kort om aan de overkant te geraken. Geen probleem, gewoon goed vasthouden aan de kabel en een ander takje, steen gebruiken. Ahum, dat viel niet mee. Je staat toch even raar te kijken en denkt: Echt niet, maar er was geen keus. Eric noemde het ”an adventure”, er zouden er nog meer volgen! Eenmaal aan de overkant, zonder natte voeten hoera, liepen we door bossen en bergop natuurlijk. Het spoor werd steeds ijziger en we moesten proberen om daar niet op te lopen, flink ploeteren door harde sneeuw er naast. Nog steeds geen snowshoes, jammer dan. Adventure nr. 2 diende zich aan: een snelstromend beekje waar ze de kabel waren vergeten. ???? Gaat niet lukken dan, dachten we. We moesten gaan zitten op een overhangend stuk sneeuw, vervolgens voeten op een grote steen en ons ophijsen op een ander stuk overhangend sneeuw aan de overkant. Ook dat lukte, al zag het er niet zeer charmant uit. We kropen op handen en voeten naar de overkant en daarna weer verder ploeteren door het bos.

Uiteindelijk gingen de snowshoes toch onder, we schoten niet meer zo op met al die harde, gladde sneeuw. En toen ging het een stuk makkelijker. Het uitzicht was inmiddels prachtig aan het worden. Prachtig besneeuwde bergen met knalblauwe lucht, het was een heerlijk zonnige dag. Rond half 1 was het lunchtijd, in een prachtige vallei (Cerise Creek) met oogverblindend uitzicht op Mount Joffre en Mount Matier. We waren zondag aan de achterkant al geweest toen we naar Joffre Lakes zelf waren gesnowshoed. Bergen sneeuw overal, weliswaar van weken geleden, maar who cares. Voor de plaatjes maakt het niks uit.

Na de lunch bereikten we Keith’s Hut. Een houten, primitieve berghut, met slaapplaatsen voor 25. Je slaapt op een houten zolder, op bankjes en op de grond, hartstikke leuk. Als je van kramperen houdt. Wel knap gemaakt, zelfs met zonnepaneel en dus stroom. En stromend koud water. We vervolgden onze tocht omhoog naar een richel (edge) alwaar we een prachtig uitzicht hadden over omliggende bergen. In de verte zagen we ook een gletsjer: Anniversary Glacier. Volgens Eric hadden we nog genoeg tijd om wat te spelen daar bij de gletsjer. We hadden wel aan het begin van de tocht afgesproken dat we uiterlijk om 5 uur terug wilden zijn bij de auto, zodat we nog een uur daglicht hadden om in Pemberton te komen. Pas na Pemberton houdt namelijk de bergweg op, en dat rijdt dan wel beter als het niet donker is. Bij Whistler is het een soort snelweg, helaas totaal onverlicht! Avontuur 3 begon dus op weg naar de gletsjer. We liepen hoog over een sneeuwrichel en stopten bij de gletsjer. We stonden op een heeeeeele steile helling en daar gingen we naar beneden. Het wordt saai om te zeggen, maar wij dachten weer: “Echt niet” en kregen een soort deja-vu van een steile helling bij een gletsjer in Alaska. Toch moesten we naar beneden van onze gids, “no problem, it’s an adventure”. De sneeuw was best zacht en we zakten er in weg. Na een poos zijwaarts schuiven vond Eric het toch te link worden en we moesten midden op die steile helling onze snowshoes uitdoen! Istie nou helemaal…….Yep, uitdoen en dan verder met onze bergschoenen. Hij liet het zien om ons te overtuigen. Met zijn schoenen kon hij een soort trapjes maken en naar beneden lopen, met snowshoes bleven we glijden en evt. uitglijden. Hij demonstreerde ook nog even wat we moesten doen als we toch zouden vallen: knieёn diep in de sneeuw duwen en je ellebogen ook, dan stop je vanzelf. It’s easy! Tuurlijk Eric, als jij dat zegt, ik geloof je? Hebben jullie wel eens geprobeerd om op een steile helling je snowshoes uit te doen en op je rugzak te binden? Is leuk hoor, moet je doen. Gelukkig heeft Eric geholpen, wij waren een beetje perplex.

Afijn,verder de helling afgestampt en wonder boven wonder lukte dat prima en kwamen we veilig beneden. Tuurlijk had Eric gelijk, maar wij moesten even wat moed verzamelen. Snowshoen voor watjes? Echt niet hoor. Beneden was dus de rand van de gletsjer, die zag je niet, er lag veel sneeuw op. We liepen er zelfs overheen, weer met snowshoes. Op de rug van de gletsjer lagen grote brokken sneeuw. Er was vorige week een lawine daar geweest en de sneeuw was bevroren. Aan het eind van de lawine lagen sneeuwbrokken van wel 4 meter hoog. En in de sneeuw was het blauw, prachtig om te zien. Het was inmiddels over 3-en de hoogste tijd om terug te gaan. We hebben de hele terugweg gelukkig de snowshoes aangehouden en schoten lekker op. Wederom moesten we de beekjes oversteken en geloof het of niet, dat hebben we gedaan met de snowshoes aan. Yep, over die boomstam gelopen met snowshoes, heel erg maf. Om 17.15 waren we bij de auto, compleet versleten, maar o zo trots op onszelf. 13 km gelopen en bijna 800 hoogtemeters overwonnen. Applaus!! Wat een avontuur weer. Om 18.20 namen we in Pemberton afscheid van Eric, hij woont daar en we reden in het pikkedonker naar huis. Bijna half 8 waren we thuis. Te moe om nog iets te doen, vandaar dit verhaaltje een dag later. Het was een waanzinnig mooie dag met heel veel uitdagingen en prachtige uitzichten. Nog 2 van zulke dagen met een andere gids te gaan. Allebei in hetzelfde gebied, tevens de enige plek waar momenteel nog sneeuw ligt. We kijken nu al uit naar vrijdag en maandag.

See you later,
Bikkel 1 en 2