Into the heart of the glacier

How do you do?

Oh vandaag was zo’n supergave dag. Als jullie stiekem al naar de foto’s hebben gekeken dan weet je het al. We zijn in het hart van een gletsjer geweest, inderdaad, eronder/erin dus! Joehoe, het was zo supersupercool (in alle opzichten). We wilden altijd al over een gletsjer lopen en binnenin kijken. Er over heen lopen hebben we al gedaan, vandaag dus eronder. Dit was geen geplande excursie. Hoe is dat zo gekomen dan? Nou, gisteravond na de regenhike naar Bonanza Bunkhouse zijn we naar een diashow geweest van Elias Guides, met hen hebben we de Fly-in hike naar Skolai Pass gedaan. Mooie plaatjes gezien, ook van de binnenkant van de gletsjer waar we op gelopen hebben. Oh, dat wil ik ook, maar helaas, woensdagmiddag gaan we weg en niks geregeld. Jammer dan. Toch ’s avonds op hun website gekeken en ik zag dat ze een half dayhike in hun programma hebben geheten: Ice Cave Exploration. Een tour van 3-4 uur, start 10 uur in de ochtend of 2 uur in de middag. We hebben pas een shuttle om 16 uur, dus dat zou precies kunnen. Nu alleen nog de vraag of we mee konden, misschien was alles al vol? Leen lag al te slapen en wist niks van mijn plannetje. Vanochtend gevraagd of hij ook zin had in deze hike: jawel, leek hem ook wel erg gaaf, wat ik wel verwacht had.

Het kantoortje van Elias ligt onder de lodge, 5 minuutjes lopen maar ging pas om 9 uur open. Als we mee konden met de tour van 10 uur, dan moesten we wel zijn uitgecheckt en ingepakt, zoniet dan konden we tot 11 uur in de lodge blijven. En wat aan te trekken of in te pakken? Wat een dilemma, stress hoor (geintje). Toch maar positief gedacht en zoveel mogelijk ingepakt voor 9 uur, snel ontbeten en om 9 uur stonden we voor het kantoortje. Gesproken met de bazin, ze dacht dat we konden gaan, er was geen geplande trip, we zouden privé gaan, ze moest alleen een gids regelen. Die was net bezig met een rondleiding door de mijn. Over 30 minuten terugkomen. Wow, zou het dan toch doorgaan, we durfden alleen maar te hopen op goed nieuws. Wij weer terug naar de lodge en alle regen/warme kleding aangetrokken. Om 9.30 kregen we het verlossende antwoord: it giet oan!!!! Jiehaaaaaaaaaaa, ongelofelijk, wat spannend zeg. We moesten eigenlijk wel met Elias eerst een dayhike doen op de gletsjer, maar dat hebben we gedaan met David van de andere Guiding Company, ook goed. Ben je bang voor steile hellingen, beetje vies worden? Nee hoor, valt meestal wel mee dachten we, ze houden hier wel van overdrijven. Nou dit was niet overdreven. Na het vlotte uitchecken uit de lodge stonden we om 10 uur te trappelen voor het kantoor. Onze gids was Joe, degene die de diashow gisteren gaf en ons zo enthousiast had gemaakt. We liepen 1,5 km in een flink tempo over het pad naar de Rootglacier. Ineens moesten we linksaf de bosjes in en een heeeeeeeele steile puinhelling aflopen. Ik dacht nog: no way, maar ja dan geen gletsjergrot. Ok, de dood of de gladiolen dan maar en we storten ons de helling af. Wel heel langzaam. Het puin gleed onder onze voeten, maar we merkten al snel dat het ook stopte, we gleden als het ware naar beneden. Meerdere puinhopen bedongen, pffff dat was best heftig. Ik voelde me een echte Rockstar!!!

En toen stonden we onderaan de gletsjerwand. Zo’n hele bruine, sneeuw met al dat gruis/puin erop. Ok dan, gaan we daar onder lopen, dacht het niet….. Er was een flinke opening op de bodem en dat was de toegang. We kregen een mooie blauwe helm op met bijpassend lampje en wij moesten als eerste naar binnen. 1 voor 1. Ik ben als eerste gegaan, Joe vertelde hoe we moesten rennen als hij het startsein gaf. Echt waar, het was zo superspannend. Van alle kanten kwam het water en gruis naar beneden en we moesten wachten totdat Joe vond dat het veilig was. We stonden binnen en boven ons was een plafond van gletsjerijs. Zo waanzinnig bizar. We stonden op stenen onder een gletsjer van een paar 100 meter dik ijs. Niet te beschrijven zo mooi. Het ijs was doorzichtig, net een raam, er hingen allemaal steentjes is, luchtbellen. Er was een grote kamer in het begin, heel hoog die verder ging in een tunnel. In het plafond zaten allemaal welvingen, het leken net bevroren golven. Ik kan het niet beschrijven, zo onwerkelijk. We zijn verder gelopen, al bukkend en hebben ons verbaasd over zoveel pracht. Onze lampjes beschenen het ijs, eenmaal uit was het pikkedonker. Eindeloos veel foto’s gemaakt. Joe vond het zelf ook erg prachtig allemaal en vergat ons soms, hij maakte ook foto’s en had het erg naar zijn zin. Meestal doen ze deze tour pas later in het seizoen met klanten omdat ze wachten totdat het Bonanzameer is leeggelopen, dat water loopt dan in die gangen en da’s natuurlijk niet leuk als jij daar net staat. Joe luisterde steeds of hij niets hoorde, we moesten ook dicht bij de uitgang blijven om in geval van opkomend water naar buiten te kunnen rennen. Hoezo spannend, yes in meerdere opzichten.

We begonnen in Bonanza Cave nr.2 en Joe had gehoord dat er een andere grot was; Bonanza Cave nr. 1 met blauw ijs. Oehhhh, dat wilden wij ook wel zien en Joe ook. We renden weer naar buiten en worstelden ons over nog meer puinhellingen naar de ingang van de volgende grot. Die was heel hoog en ook hier renden we naar binnen. Wat we toen zagen was fabelachtig mooi. Een hele blauwe grot, zelfs zonder licht konden we alles zien. Het licht kwam door het ijs naar binnen, we hadden geen lampjes nodig. Het was een sprookje zo mooi, dit zie je altijd op foto’s en nu waren wij daar. Zo cool. Er waren nisjes, grote blokken ijs op de grond en een hele lange blauwe gang. Die zijn we ingelopen totdat we niet verder konden, we liepen al flink gebukt en waren regelmatig erg blij met ons helmpje. We konden eventueel verder kruipen, maar dat was toch net een stap te ver. We waren al gigantisch smerig van alle modder en kruipen door een gangetje van 30 cm, nee dat ging niet passen dachten we. 1500 foto’s en menig filmpje later (1 uur binnen geweest) zijn we weer naar buiten gegaan. We hebben het binnenste van de gletsjer gezien, wie doet ons dit na? Joe vertelde ook dat er weinig klanten zijn die zover komen, meestal haken ze af aan de rand van de puinhelling, wat ik redelijk kan begrijpen. Het was niet gevaarlijk, maar je moet even wat overwinnen. Op de website staat zo mooi: Not for the faint of hearted!!!! De klauterpartij naar boven ging best goed, was makkelijker dan afdalen. Geen last van de zwaartekracht die je naar beneden laat storten. Binnen no time waren we weer bij het kantoortje, om 14 uur.

Nog precies 1 uurtje hadden we voor de lunch. Wat een timing toch weer. Na de lunch hebben we ons snel omgekleed (we hadden alle modderzooi al buiten de eetzaal uitgedaan) en om 15.45 stapten we in de shuttle naar de brug bij McCarthy. We hadden een privebusje en de chauffeuse hielp zelfs om onze koffers naar de andere kant te dragen. Wat een geweldige mensen daar allemaal in de Kennicott Lodge. Hulde. Aan de andere kant van de brug stond de volgende shuttlebus naar de Campground ook al klaar en die bracht ons in 3 uur naar ons campertje. Onderweg hebben we nog een zwemmende bever gezien. Onze jassen en fototassen en schoenen zijn ontdaan van alle blubber, de koffers zijn weer gepakt en morgenochtend vroeg rijden we naar Anchorage. Een ritje van ongeveer 400 km. We moeten er voor 16 uur zijn. Gaat wel lukken, er zijn geen verrassingen meer. Behalve misschien wat overstekend wildlife, altijd welkom. Overigens vanavond weer bezoek gehad van ongewenst wildlife, tijdens het innemen van water en lozen van vuil water zijn we helemaal lek geprikt door een horde muggen. Jawel, de muskietennetjes zaten natuurlijk al in de koffer, achter in de camper. Dom, dom, dom. We gaan nog even wat foto’s en filmpjes bekijken en nagenieten van deze waanzinnige laatste vakantiedag. We dachten de dag te moeten doorbrengen met hangen in de lodge, maar dat liep dus ff iets anders. We zijn weer ontzettend verwend.

See you guys later,
Cavemen