Skolai Pass is berenleuk

Geachte lezers,

Vandaag onze eerste dayhike in Wrangell. De Fly-In hike naar Skolai Pass. Het weer zag er veelbelovend uit, redelijk veel blauw, witte wolken. Om 7 uur eerst even ontbijten in de hoofdlodge. Er was heel veel pastry, heel erg zoet zoals muffins, cake, rozijnenbroodjes en vers fruit. Uiteraard ook het vette spul, bacon and eggs en grote worsten, moet er niet aan denken zo ’s ochtendsvroeg. Alles behalve brood. Lekker gesmuld van de zoetigheid en daarna onze lunchpakketjes opgehaald om mee te nemen. Om 8 uur stonden we bij het kantoortje van St.Elias Guides, weggetje aflopen, wel 100 meter. Onze gids was Sarah, een jongedame die ons eerst de Waivers liet tekenen. Als je neerstort dan zijn zij niet verantwoordelijk! We reden met Sarah naar het vliegveld van McCarthy. Stel je voor een gravelvlakte, her en der een vliegtuigje geparkeerd en dat is het. Startbaan is gewoon over het gravel zo hard mogelijk rechtuit rijden en "Off you go!" We zaten in een mooie gele Beaver, een heuse Bushplane. Hij had ook hele speciale banden, superbreed, geen profiel, de zgn. Alaskan Bushweels. Soort mega ballonbanden. Heel handig als de landingsbaan niet geasfalteerd is. De pepperspray (spuitbus staat onder hoge druk) werd buiten aan de vleugel getaped met Ducktape. Beetje vervelend als het in het vliegtuig afgaat, kan een hele korte vlucht worden dan.

We vlogen 30 minuten over prachtige bergen, zagen waanzinnige gletsjers en ijsbergen in een meer. Een excursie op zich, genieten. We landden in Skolai Valley. Toen de piloot zei dat we de airstrip naderden zochten wij naarstig naar een vlak stukje met een landingsbaan. Nou een airstrip in de bergen is een hobbelig paadje, soort tractorspoor. We stuiterden over de strip (daar zijn die enorme banden dus voor bedoeld) en zijn veilig geland. Sarah had een giga zak bij zich, met daarin een tent, slaapzakken en eten. Heel soms kan het vliegtuig niet komen als het weer te slecht is en dan moet je onverwacht blijven slapen. Daar zaten we nu net niet op te wachten, gelukkig was de voorspelling niet slecht, dus we zouden vandaag wel worden opgehaald waarschijnlijk. Het weer was hier niet zo zonnig, beetje blauw, veel laaghangende wolken van de witte soort. We konden alleen maar hopen dat het droog zou blijven. Dat is gelukt hoor.

Het begin van de hike was natuurlijk bergopwaarts, geen spoor (trail), een flinke klim over soppig mos, over losse steentjes, over beekjes. Gelukkig niet heel lang, we waren vrij snel boven op een richel. Onderweg ben ik in een beekje uitgegleden op een grote steen, ik weet dat je eigenlijk niet op natte stenen moet stappen, deze was blijkbaar glad en daar lag ze in de beek. Het water liep mijn bergschoenen in, plat op de rug terechtgekomen. Gelukkig droeg ik een rugzak, die fungeerde als airbag. Heb me niet bezeerd, alleen zeiknatte sokken en schoenen. Sokken uitgewrongen en gewoon doorgaan. We liepen naar “The Seven Sisters”, die naam kwam ons bekend voor. In Noorwegen zijn dit watervallen met dezelfde naam. Hier zijn het 7 gletsjers die naast elkaar aan 7 bergen hangen, de zgn. Hanging Glaciers. We konden ze al meteen zien, heel dichtbij en prachtig. Deze gletsjers komen allemaal samen op 1 punt en daar gaan ze als 1 grote massa naar beneden. Dit stuk van de gletsjer was weer helmaal bruin/grijs, de morene. Af en toe zag je een stukje ijs door het puin. We liepen over hoge richels, over puinhellingen met grote stenen, over stukken ijs en kwamen uiteindelijk bij het einde van deze vallei, Skolai Pass. Overal watervallen die van de rotsen vielen en dan al dat ijs en de bergen zo dichtbij. Heel indrukwekkend allemaal. Weinig blauwe lucht, maar toch genoeg te zien. De bewolking zakte wel steeds verder naar beneden, we konden de toppen van de bergen niet meer zien. Gelukkig geen regen gehad.

Het was supergezellig met Sarah, ze vertelde van alles over de gletsjers, de plantjes en bloemetjes, de gigantische rotsblokken, heel leerzaam en interessant weer. Na de lunch weer naar beneden natuurlijk. We hadden er bijna 4 uur over gedaan, in een makkelijk vol te houden tempo. Ongeveer 3 uur zou het duren om beneden te komen. Om de ene of andere bruine reden duurde het ietsie langer. We zagen namelijk een marmot, een kleinere soort dan we kennen uit Canada. Grappig diertje. We waren druk aan het babbelen en ineens zei Sarah: “ Oh we have some Bears!!!!” Jawel en nogwel 4 exemplaren van de grizzly familie!!! Moeder met 3 uit de kluiten gewassen jongen. Ze scharrelden rond op de helling onder ons, net waar wij naar beneden moesten. Niet handig jongens. Gelukkig waren we op veilige afstand, ze hadden ons nog niet gezien, we konden rustig foto’s maken. De beren kwamen ook onze kant op, maar toen ze ons zagen zetten ze het op een rennen, pff gelukkig van ons vandaan. Ineens zagen we rechts van ons een groepje mensen beneden ons, die liepen de kant van de 4 beren op. Sarah was bang dat de beren hun kant op zouden gaan, beetje lullig zeg maar. Niet dat wij er veel aan konden doen. Wij gingen weer hoger op de helling lopen om de beren te ontwijken. Die renden nog steeds naar rechts. Inmiddels had de andere groep de beren ook gezien en ze gingen achter een megarots zitten. Gelukkig veranderden de beren van renrichting en liepen ook bij die mensen vandaan, nog verder bij ons uit de buurt. Beren zijn hier superbang van mensen en zullen je altijd uit de weg gaan. Het wordt pas vervelend als je een beer verrast en dus al dichtbij bent. Nu was iedereen veilig.

Wij konden nu veilig het laatste stukje naar de airstrip lopen, daar liepen dus de beren eerst op. Weer een hele spannende ervaring, met een happy-ending. The Icy on the Cake. Het vliegtuig pikte ons om 17.45 weer op. We stuiterden deze keer gigantisch over het hobbelpad en vlogen al na een paar 100 meter de lucht in. Weer genoten van de terugreis en om 18.45 waren we terug bij de lodge. Superhike gehad met een knallende afsluiting dankzij de beren. De Wrangell Mountains zijn fantastisch mooi. We waren iets te laat voor het avondeten, begint om 19 uur, we hadden gelukkig alleen de salade gemist. Groot stuk Beef genuttigd met een mega gepofte aardappel. Lekker, en een Creme Brulee als toetje. Wat een dag weer, morgen gaan we als de weergoden ons weer gunstig gezind zijn zelf de Jumbotrail lopen. Een hike over een pad dus, hoog boven de lodge met prachtig uitzicht. We kijken er nu al naar uit.

Tot morgen,
Familie de Bruin