Zonsondergang met verrassingen

Hoi weer,

Dit is nog een aanvulling op het verslag van Rawson Lake. We gingen dus inderdaad nog op pad voor een zonsondergang bij Upper Kananaskis Lake. Het werd een heel bijzondere kan ik wel zeggen. De foto’s spreken voor zich denk ik!!! Is meteen de verrassing eraf voor jullie maar voor ons was die enorm. Het begon al goed, net voordat we bij Upper Kananaskis Lake waren rende er een coyote langs in de berm. Hij had grote haast en stopte niet. Zag er ook zeer gevaarlijk uit, kijk maar naar de tanden. In de winter zagen we ook coyotes, die stopten zelfs bij de auto en lachten heel lief, gingen zitten, zo aaibaar. Dat kwam bij deze coyote niet in ons op. Nog een geluk dat we zulke mooie foto’s hebben, hij rende echt heel hard.

Bij het meer waren we 1 uur te vroeg voor de zonsondergang. Lekker buiten hangen was er niet bij, de muggen kwamen in hordes op ons af, ze waren uitgehongerd. Gek werden we. Leen heeft zelfs uit vrije wil een plastic zak over zijn hoofd getrokken, we waren toen al behoorlijk lek geprikt, dat muggenspul helpt voor geen meter. Op de foto staan als bewijs heel veel van deze diertjes. We hebben de rest van de zonsondergang onder het genot van een kopje koffie in de camper aanschouwd. Was niet zo spectaculair als we hadden gehoopt. Geen avondrood.

We reden rond 21 uur weg en ik zat net te jammeren dat ik o zo graag een eland zou willen zien, al was het maar een kleintje. Nog nooit gezien. En daar was ze dan ineens!!!!!! In een modderpoeltje langs de weg stond een prachtige elanddame (geen gewei). Er stond al een auto te kijken en toen wij ook stopten zagen we de eland uit het water lopen, de bosjes in. Gelukkig hebben we nog wat foto’s kunnen maken, niet zo scherp, het was al best donker en elanden zijn ook erg donker.

Maar we kregen nog een herkansing. We hadden de verkeerde afslag genomen na de fotosessie en draaiden weer om en kwamen weer langs de modderpoel. En daar kwam ze ook weer aan. Ze was omgedraaid toen iedereen weg was en wij konden haar voor de tweede maal van dichtbij bewonderen. O joepie, wat een feest. Ze liep behoedzaam weer naar het modderbad, maar verstopte zich achter een boompje. Er kwam op een gegeven moment ook nog een Elk aanlopen, stonden ze naast elkaar gezellig te eten. Hoe mooi kan het zijn? Na een poosje verdween de eland weer en zijn we verder gereden. Wat waren we blij. En het feest was nog niet afgelopen. Toen we eenmaal op de goede weg zaten zagen we een tweede elanddame langs de weg. Die schrok zo van ons dat ze ging rennen, naast de auto. Gelukkig rende ze wel de bossen in. Arm dier, was niet onze bedoeling om haar zo te laten schrikken.

Inmiddels was het al erg donker en reden we heel voorzichtig naar huis. We wilden nu liever geen dieren meer tegenkomen op de weg in het donker. Om 22.30 waren we weer “thuis”. Even foto’s bekeken, dit verhaaltje bedacht en nu naar bed. Morgenochtend probeer ik dit nog op de site te zetten voor we vertrekken naar USA.

Happy wildlifewatchers Leen en Ellien