Lake O’Hara,another day in paradise

Lake O’Hara, 16 juli, Another day in paradise

De volgende ochtend waren we vroeg op, in ieder geval om als eerste bij de douche te zijn en omdat we snel weg wilden. Leen had slecht geslapen, hij had de hele nacht jeuk, met dank aan de muggen van de vorige avond bij het meer. Voor we konden ontbijten zaten we nog ff buiten voor de Lodge en ik hoorde een klein helikoptertje langsvliegen, Leen heeft het gezien, het was een kolibrie!!!! Hoezo bijzonder? Het ontbijt was om 7.45 uur. Heerlijke muffins, vers fruit en aan tafel werd de bestelling opgenomen voor het warme ontbijt. Dat hebben we ook maar gedaan want pas daarna werden alle spullen klaargezet voor de mensen die “on the trail”gingen, weer heerlijke lunchpakketjes (en de chocolaatjes)en allerlei koeken om mee te nemen, je wordt er gewoon hebberig van. We hebben een behoorlijke voorraad ingeslagen omdat we een hele lange hike gingen maken, de topper van Lake O’Hara: The Alpine Circuit (klinkt dit als een geloofwaardig argument?).

Nou de start was heel heftig. We gingen omhoog bij Wiwaxy (watte?)wih-WAX-ee oftewel in Indian: windy. Dit pad ging dus heeeeeel steil omhoog, zo’n 500 m in 1,5 km, ik kan je vertellen, da’s pas heftig. Je hart komt bijna je oren uit en je longen schreeuwen om zuurstof. Onderweg kwamen we een duo tegen die hier al eerder geweest waren, Tony en Conny. Al kleppend liepen we samen verder, supergezellig, het klimmen lijkt iets makkelijker, maar misschien kwam dat ook wel omdat Tony erg graag alles wilde vertellen wat hij al had meegemaakt en vaak stopte. Hij kende het op zijn duimpje en dat was soms errug handig, want af en toe was het pad niet zo duidelijk. Na een poosje bleek dus ook dat zijn partner Conny een landgenoot was, hij was Engels. Nog leuker dus, konden we ook af en toe Nederlands praten. Ze hadden dezelfde passie als wij, hiken en heeeeeel veeeeel foto’s maken (nee wij zijn echt niet zo bijzonder afwijkend).

Door al dat geklets zijn we wel vaak gestopt en we werden een soort zwaan-kleef-aan. Steeds meer hikers kwamen langs en sommigen bleven bij ons. Een ouder echtpaar van 71 & 72 jaar!!!!!!!! Pio en Mary vonden het erg fijn dat Tony zich om hen bekommerde, hij wist precies waar je op moest letten en vooral Mary was een beetje angstig op het steile pad, we hebben elkaar allemaal geholpen. Heel wat anders dan we gewend zijn, maar we vonden het allemaal supergezellig, en je steekt er nog wat van op ook. Heel veel tips gehad van Tony en Conny, heel veel gelachen ook. Uiteindelijk kwamen we dus aan boven op Wiwaxy Gap, met een schitterend uitzicht over de omringende bergen, en raad eens, het was er inderdaad dus erg winderig (duhhhh).

Na een flinke klauterpartij, waar je ogen te kort kwam en je alleen maar je schoenveters in beeld had, kwamen we bij het volgende hoogtepunt: Lake Oesa; niet oeza, maar: owe-EE-suh; oftewel in het indiaans: ice. Weer z’n prachtig blauw meer, omgeven door bergen.
De perfecte plek om te lunchen. We kregen bezoek van een grondeekhoorn. Er zitten in de Rockies wel 5 verschillende, dit was de Golden-mantled Ground Squirrel (met streepjes, maar groter dan Speedy). Hij was erg brutaal, kreeg echt niks te eten (echt niet hoor) en probeerde zelfs even hoe Leen zijn vinger smaakte.

De tocht ging verder naar hoogtepunt 3: Opabin; oh-PAY-ben (rocky) Plateau. We hadden Tony en Conny verteld dat we zo graag Mountain Goats wilden zien en we waren ook al een ranger tegengekomen die vertelde waar ze konden zitten. Nou Tony en Conny wisten die plek wel te vinden en jawel hoor, we zagen 4 van die knalwitte geiten (zo groot als een pony) grazen op een helling boven Opabin. 2 vrouwtjes met allebei een jong. Fantastisch om te zien. Op bestelling dus. We waren zo blij met Tony en Conny, het leek wel een guided tour. Pio en Mary waren inmiddels via een makkelijke route: de East Opabin Trail naar beneden gegaan, ze moesten de vroege bus halen (echt waar). Aanvankelijk waren Leen en ik van plan geweest om nog verder te lopen en het hele Alpine Circuit te doen, maar Tony raadde ons dat af, het was vreselijk steil en zou weinig toevoegen aan de hoogtepunten die deze hike al had opgeleverd.

We zijn dus afgedaald naar Lake O'Hara via de West Opabin Trail en dat was zo zwaar, over grote rotsen en steile stukken dat we erg blij waren dat we niet verder waren gegaan. De route was soms ook erg slecht te vinden, maar Tony wist de weg zodat we niet verkeerd liepen. Erg handig zo'n gids. Onze benen schreeuwden moord en brand, het was 17.30. Door alle gezelligheid heeft de hike veel langer geduurd dan normaal met ons tweetjes, maar het was zo ontzettend leuk dat we het zeer de moeite waard vonden om met deze leuke gidsen te lopen. Na afloop nog e-mailadressen uitgewisseld en we gaan ze zeker mailen.

Het avondeten was weer perfect. Daarna weer foto’s bekeken en net toen ik mijn verhaaltjes wilde gaan schrijven raakten we aan de praat met een Canadees stel. Ze waren heel geïnteresseerd in onze vakantie, en vooral hoe het in Nederland was. Wat doen jullie aan energiebesparing, hoe voeden jullie de kinderen op, zeker erg moeilijk (alles mag natuurlijk in ons landje,en iedereen is immers aan de drugs?). Zij wilde dolgraag foto’s zien van de jeugd en ook van Noorwegen, toevallig…..stonden die nog op de laptop. Nou voor je het weet is het 22.00 uur en weer bedtijd. Hoe de laatste dag in hikersparadijs verliep lezen jullie morgen.

Foto's op:
http://picasaweb.google.nl/leenellien

Tot de volgende keer, liefs Leen en Ellien.